Αδικία;

ΑΥΓΗ 11/09/2009
Του Παναγιώτη Πάντου*

Ο τραυματισμός ενός 27χρονου από αστυνομικούς πριν από λίγες μέρες δείχνει με τον καλύτερο τρόπο ότι η Ελληνική Αστυνομία, αλλά και γενικότερα η πολιτεία δεν έμαθαν τίποτε από τα συμβάντα αστυνομικής βίας που έχουν αποκαλυφθεί (σταγόνα στον ωκεανό, χωρίς αμφιβολία) τα τελευταία χρόνια. Θα περίμενε κανείς ότι μετά την υπόθεση της ζαρντινιέρας και τη δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου κάποιοι θα συνειδητοποιούσαν ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Οι κινητοποιήσεις του Δεκέμβρη έδειξαν, αν μη τι άλλο, ότι μια τέτοια αστυνομία δεν είναι αποδεκτή από τους Έλληνες πολίτες. Κι όμως, η ελληνική πολιτεία στο σύνολό της αποφάσισε για άλλη μια φορά να πετάξει τις δημοκρατικές αρχές στο καλάθι των αχρήστων.

Δεν αναφέρομαι μόνο στην κυβέρνηση της Ν.Δ., που επέλεξε να αρνηθεί την ύπαρξη του προβλήματος -μεμονωμένα περιστατικά είναι όλα- και να σκληρύνει τη στάση της υπουργοποιώντας τον Χρ. Μαρκογιαννάκη. Αναφέρομαι κυρίως στην αδράνεια των υπόλοιπων φορέων, που θα μπορούσαν να έχουν θέσει σε κίνηση τις δικές τους ανεξάρτητες διαδικασίες.

Τα σωματεία των αστυνομικών καταδικάζουν βέβαια συστηματικά τη βία, δεν διεκδικούν όμως την αλλαγή των δομών που την καλλιεργούν και των προσώπων που την υποθάλπουν. Η δικαιοσύνη εξακολουθεί να ρίχνει στα μαλακά όσους ευθύνονται για τέτοια περιστατικά. Οι εισαγγελείς συνεχίζουν να αποδέχονται καταφανώς μεροληπτικές ή και στημένες μαρτυρίες αστυνομικών, χωρίς να τους επιφυλάσσουν καμία συνέπεια ακόμη κι όταν εκ του αποτελέσματος της δίκης αποδεικνύεται ότι έλεγαν ψέματα. Και, το κυριότερο: Κανένας υπηρεσιακός ή εισαγγελικός παράγοντας δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να ξεκινήσει μια έρευνα για τα κυκλώματα μέσα στην αστυνομία, τη Δικαιοσύνη και το υπουργείο Δημόσιας Τάξης που προστατεύουν τους επίορκους αστυνομικούς.

Κι όμως, κάθε άνθρωπος που τραυματίζεται ή πεθαίνει στα χέρια της αστυνομίας, αλλά και κάθε άνθρωπος που τυλίγεται σε μια κόλλα χαρτί θα έπρεπε να είναι αφορμή για να κινητοποιηθούν όλοι οι παραπάνω για ενδελεχείς έρευνες, για πορίσματα σχετικά με τη νοοτροπία που επικρατεί στα σώματα ασφαλείας, για εκπαιδευτικές πρωτοβουλίες, για διάλογο με τις οργανώσεις δικαιωμάτων, για απεργίες, για κάτι, βρε αδερφέ, που θα δείχνει ότι τουλάχιστον αναγνωρίζουν πως υπάρχει πρόβλημα και άρα πως είναι αναγκαίο κάτι να αλλάξει.

Ας μη δυσανασχετούν λοιπόν όσοι κινούνται στον χώρο της δημόσιας τάξης από το σύνθημα «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Όσο οι ίδιοι δεν συγκρούονται με αυτά τα κυκλώματα, όσο απλώς τα καταδικάζουν μόνο αν τυχόν ερωτηθούν, όσο αισθάνονται ότι μπορούν να συνυπάρχουν μαζί τους, τόσο θα γίνονται αποδέκτες αυτών των χαρακτηρισμών, ακόμη κι αν τα δικά τους χέρια είναι καθαρά.

*Ο Παναγιώτης Πάντος είναι πολιτικός επιστήμονας, μέλος της διεύθυνσης της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ, www.mehrineoteras.wordpress.com