Πριν ακριβώς από δύο εβδομάδες δημοσιεύθηκε από τη στήλη αυτή ένα αρθράκι του υπογράφοντος με τίτλο "Οργισμένα Πανεπιστήμια". Ήταν η μέρα που ολοκληρωνόταν ο πρώτος απεργιακός κύκλος της ομοσπονδίας των πανεπιστημιακών (ΠΟΣΔΕΠ), που χιλιάδες φοιτητές κατέκλυσαν το κέντρο της Αθήνας ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα των συντονιστικών επιτροπών των πρώτων καταλήψεών τους. Μέσα στις 15 μέρες που πέρασαν από τότε, όλα δείχνουν ότι η οργή που φούντωνε τότε ανάμεσα στους φοιτητές και τους πανεπιστημιακούς παίρνει σιγά - σιγά τις διαστάσεις εξέγερσης.
Δεκάδες χιλιάδες φοιτητές των ΑΕΙ και σπουδαστές των ΤΕΙ παίρνουν μέρος σε πρωτοφανείς σε μαζικότητα και ζωντάνια συνελεύσεις σχεδόν σε όλες τις σχολές. Και αποφασίζουν καταλήψεις και διαδηλώσεις με συντριπτικές πλειοψηφίες ενάντια στην κυβερνητική γραμμή της "πρώτης και καλύτερης" ΔΑΠ, ενάντια στη διχαστική και εξωπραγματική γραμμή της "ισχυρής και μαζικής" Πανσπουδαστικής και συμπαρασύρουν τους πρώην φοιτητοπατέρες και θεσιθήρες συνδικαλιστές της "πρωτοπόρας" ΠΑΣΠ να μπουν στις καταλήψεις, μήπως και διασωθούν.
Πρωτοπορούν τώρα τα παιδιά του Δικτύου και των ΕΑΑΚ, αλλά το κυριότερο είναι ότι τον τόνο δίνουν χιλιάδες ανένταχτοι φοιτητές με τα ευρηματικά συνθήματα και πανό τους.
Οι πανεπιστημιακοί, που ξεκίνησαν πρώτοι τις κινητοποιήσεις, σ' αυτή τη φάση έρχονται δεύτεροι. Δίνουν τις μάχες τους μήπως φιλοτιμηθεί και προβάλει τις θέσεις τους, κανένα κανάλι, ανάμεσα στις ανακρίσεις των παιδιών της Βέροιας και τις εκκλήσεις του κ. Πολύδωρα προς τους Παλαιοκώστηδες. Δίνουν τη μάχη τους ενάντια στους συναδέλφους τους τσιράκια του δικομματισμού και του νεοφιλελευθερισμού, ή τους ξεροκέφαλους του ΚΚΕ, σε πρωτοφανείς σε αντιπαραθέσεις συνελεύσεις.
Παράλληλα καλούν το συνδικαλιστικό και ευρύτερο λαϊκό κίνημα να συμπαραταχθεί έμπρακτα.
Πάντως, όπως και στις μεγάλες φοιτητικές εξεγέρσεις απανταχού της Γης, οι φοιτητές έδωσαν και τον τόνο και το αποτέλεσμα. Έτσι έγινε τον Μάη του '68, και τον Μάρτη του '06 στη Γαλλία, έτσι έγινε το '69-'70 στις ΗΠΑ, έτσι γίνεται τις μέρες αυτές στη Χιλή.
Κι απέναντι σ' αυτό το σαρωτικό κίνημα τα περισσότερα κόμματα βρίσκονται σε "νευρική κρίση":
Η κ. υπουργός, πότε με το καρότο και πότε με το μαστίγιο. Τη μια μέρα δηλώνει ότι τα συγγράμματα θα είναι δωρεάν, την άλλη απειλεί ότι θα κόψει την κρατική χρηματοδότηση. Και εξαπολύει το παπαγαλάκι της, τον "πολύ και μάγκα" κ. Βερέμη του ΕΣΥΠ και των "σοφών" να επιτεθεί ενάντια στον Πρόεδρο της ΠΟΣΔΕΠ, από τα "ΝΕΑ" και τον "ΣΚΑΪ"... άκουσον άκουσον... ως... αιώνιο συνδικαλιστή" και απόντα από τις αίθουσες διδασκαλίας, ως "εφιάλτη των πολιτικών του φιλοδοξιών" και ως... "μη έχοντα πραγματικό βάρος ως πανεπιστημιακός". Ποιος, ο πραγματικός απών, ο θεσιθήρας, ο ελαφρότατος ως πανεπιστημιακός.
Και η κ. Γιαννάκου δεν μπορεί να αντέξει να παρατηρεί πρώην ψηφοφόρους της ΔΑΠ να είναι καταληψίες και διαδηλωτές και τους στέλνει τα ΜΑΤ.
Ο κ. Παπανδρέου ακόμη πιο αντιφατικός στις αντιδράσεις του απέναντι στο ογκούμενο κύμα. Τη μια στη Βουλή υπερασπίζεται με πάθος τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, την άλλη (ΝΕΑ 7.6.06) "ανάβει κόκκινο στα ιδιωτικά ΑΕΙ", με ελιγμούς όμως, ότι απλά την αναβάλλει για την... επόμενη Βουλή.
Αλλά τις πιο μεγάλες αντιφάσεις τις δείχνει η ηγεσία του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.
Στην αρχή οι φοιτητές τους δεν συμμετέχουν και σαμποτάρουν ή κάνουν ...επαναστατικούς απογευματινούς βηματισμούς στο κέντρο μαζί με το ΠΑΜΕ. Πρόσφατα, όμως, μπροστά στην πρωτοφανή συρρίκνωση των απόψεών τους στις συνελεύσεις, αναδιπλώνονται και προτείνουν πενθήμερες καταλήψεις ή σε λίγες περιπτώσεις μπαίνουν στο πλαίσιο των ριζοσπαστικών καταλήψεων. Αλλά είναι αργά πια. Οι προτάσεις τους στις ψηφοφορίες όλο και κατρακυλούν σε μικρότερα ποσοστά.
Ο ΣΥΝ και οι άλλες δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς βρίσκονται σταθερά στο πλευρό των εξεγερμένων. Αυτό όμως δεν φτάνει. Τώρα είναι ώρα να μελετήσουν βαθύτερα τις κοινωνικές διεργασίες που συντελούνται ανάμεσα στη φοιτητική νεολαία, να βγάλουν τα σωστά συμπεράσματα και να αναλάβουν τις αντίστοιχες πρωτοβουλίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου