Με απόφαση της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου Κρήτης, μετά από εισήγηση του πρύτανη Γιάννη Παλλήκαρη, αποφασίστηκε κάθε φορά που οι φοιτητές θα παρεμβαίνουν "διακόπτοντας βίαια τη διαδικασία", στα όργανα συνδιοιίκησης (Σύγκλητοι, Γενικές Συνελεύσεις Τμήματος),αυτόματα θα αναστέλλεται η εκπαιδευτική λειτουργία του Ιδρύματος μέχρι να παρθεί νεότερη απόφαση από τη Σύγκλητο. Αιτία γι' αυτή την απόφαση στάθηκε η παρέμβαση των φοιτητικών συλλόγων την Πέμπτη 13/12 που παρέστησαν ειρηνικά, όπως συμβαίνει πάντα, στη Σύγκλητο με σκοπό να δηλώσουν την αντίθεση τους με τη διαγραφόμενη πρόσληψη εταιρίας security για τη φύλαξη του πανεπιστημίου.
Η απόφαση αυτή, πέρα από αντιδημοκρατική, στον βαθμό που μια μειοψηφία κλείνει το πανεπιστήμιο αγνοώντας χιλιάδες φοιτητές, είναι και εκβιαστική. Ουσιαστικά το ζήτημα που μπαίνει είναι το κατά πόσο ένα κεκτημένο δικαίωμα των φοιτητικών συλλόγων, δηλαδή η κινηματική παρέμβαση στα όργανα συνδιοίκησης, αμφισβητείται και, αν μη τι άλλο, ποινικοποιείται.
Ο στόχος είναι προφανής: από τη μία να απονομιμοποιηθεί στα πλατιά κομμάτια του φοιτητόκοσμου η λογική της κινηματικής παρέμβασης, κατά βάση, στις Συγκλήτους και από την άλλη με αποφάσεις όπως αυτή που οδήγησε σε lock-out το πανεπιστήμιο μας να στρέψουν ξανά τους φοιτητές εναντίον των συμφοιτητών τους, με το ψευδές και ανυπόστατο επιχείρημα ότι για το λουκέτο φταίνε οι φοιτητικοί σύλλογοι που εμποδίζουν τη Σύγκλητο να συνεδριάσει και όχι ο πρύτανης και οι συν αυτώ που πιέζονται να εφαρμόσουν τις διατάξεις του νέου νόμου πλαισίου και βλέποντας τις αντιδράσεις, μας βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό.
Τα πράγματα περιπλέκονται στο σημείο που η κριτική που μας ασκείται συνοψίζεται στη εξής χιλιοειπωμένη φράση: "Αρμόδιοι για να εκφράσουν τις απόψεις των φοιτητών στη Σύγκλητο είναι οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί τους". Δεδομένου ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εκπροσώπων φοιτητών στα όργανα συνδιοίκησης είναι μέλη της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βρέθηκαν απέναντι από το φοιτητικό κίνημα, δημιουργείται έλλειμα εκπροσώπησης των φοιτητικών συλλόγων. Άρα, με δυο λόγια, η αντιπροσωπευτική δημοκρατία μετατρέπεται σε συνδιαχείρηση από τους εκπροσώπους της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ και οι αποφάσεις των συλλόγων διαστρεβλώνονται.
Η συμμετοχή φοιτητών στα όργανα συνδιοίκησης για μας δεν είναι ταμπού, ούτε αντιδραστική. Έχουμε επιλέξει συνειδητά να συμμετέχουμε σε αυτά τα όργανα γιατί, αν και δεν έχουμε τους συσχετισμούς στις περισσότερες περιπτώσεις, αποτελούν όπως τα Δ.Σ. και οι Γ.Σ. φοιτητών, πεδίο πολιτικής πάλης και αντιπαράθεσης με αυτούς που επιδιώκουν τη διάλυση του δημοσίου πανεπιστημίου. Ταυτόχρονα όμως επιζητούμε την παρέμβαση των φοιτητικών συλλόγων και με κινηματικούς όρους στα όργανα συνδιοίκησης,πράγμα που συνιστά, όχι με όρους φετιχισμού αλλά με όρους αποτελεσματικότητας, μια νικηφόρα πρακτική στα πλαίσια ενός αγωνιστικού, ριζοσπαστικού και νικηφόρου φοιτητικού κινήματος.
Τώρα, για να ξεκαθαρίσουμε τι είναι αυτή η περιβόητη κινηματική παρέμβαση. Η διακοπή της Συγκλήτου και μόνο; Σαφέστατα όχι. Ό,τι ισχύει για την κατάληψη,συνεπαγόμενα ισχύει και για το σπάσιμο της Συγκλήτου, δηλαδή κανένα από τα δύο δεν συνιστά αυτοσκοπό του κινήματος αλλά το έσχατο μέσο πάλης.
Ως κινηματική παρέμβαση δεν ορίζεται προφανώς η είσοδος 10-15 μελών της ΑΡ.ΕΝ ή της ΕΑΑΚ ή της ΠΚΣ σε μια Σύγκλητο. Αυτό που συνιστά παρέμβαση είναι η μαζική κινητοποίηση των συλλόγων, η πλήρης ενημέρωση του σώματος της Συγκλήτου για τις αποφάσεις των Γ.Σ. και η υπεράσπιση αυτών μέχρι τέλους. Μέχρι η Σύγκλητος, που αποτελεί το ανώτερο (μα όχι και το κυρίαρχο, όπως ισχυρίζεται ο αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης κ. Κιτσόπουλος), να εναρμονιστεί, όπως οφείλει άλλωστε, με τις αποφάσεις της πλειοψηφίας της ακαδημαϊκής κοινότητας, ήτοι αποφάσεις Δ.Σ., Γ.Σ. φοιτητών, Γ.Σ. φοιτητών και καθηγητών και συνδικαλιστικών φορέων διδασκόντων.
Συνοψίζοντας, τίποτε απ' όσα συμβαίνουν στο Πανεπιστήμιο Κρήτης δεν νοείται αποκομμένο από το ευρύτερο πλαίσιο της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης που επιχειρείται συστηματικά τα τελευταία χρόνια στη χώρα. Το πανεκπαιδευτικό κίνημα έβαλε φρένο στην αναθεώρηση του έρθρου 16 και απονομιμοποίησε το νόμο-πλαίσιο της Γιαννάκου.
Αυτή τη στιγμή δεν μεμψιμοιρούμε, μιλώντας για ένα κίνημα που υπήρξε, αλλά αναστοχαζόμαστε για να αναζωπυρώσουμε ένα κίνημα που υπάρχει. Ένα κίνημα που πέρα από τις περιόδους έξαρσης περνά και περιόδους ύφεσης. Ελπίζουμε και παλεύουμε η περίοδος ύφεσης που ολοκληρώνεται σύντομα να οδηγήσει στη νέα έξαρση του κινήματος. Αυτή που θα σηματοδοτήσει τη μεγάλη, την τελική νίκη. Την οριστική κατάργηση του νόμου πλαισίου και τη συνολική ήττα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Δημήτρης Καραμάνης (Νεολαία ΣΥΝ Ρεθύμνου)
Η απόφαση αυτή, πέρα από αντιδημοκρατική, στον βαθμό που μια μειοψηφία κλείνει το πανεπιστήμιο αγνοώντας χιλιάδες φοιτητές, είναι και εκβιαστική. Ουσιαστικά το ζήτημα που μπαίνει είναι το κατά πόσο ένα κεκτημένο δικαίωμα των φοιτητικών συλλόγων, δηλαδή η κινηματική παρέμβαση στα όργανα συνδιοίκησης, αμφισβητείται και, αν μη τι άλλο, ποινικοποιείται.
Ο στόχος είναι προφανής: από τη μία να απονομιμοποιηθεί στα πλατιά κομμάτια του φοιτητόκοσμου η λογική της κινηματικής παρέμβασης, κατά βάση, στις Συγκλήτους και από την άλλη με αποφάσεις όπως αυτή που οδήγησε σε lock-out το πανεπιστήμιο μας να στρέψουν ξανά τους φοιτητές εναντίον των συμφοιτητών τους, με το ψευδές και ανυπόστατο επιχείρημα ότι για το λουκέτο φταίνε οι φοιτητικοί σύλλογοι που εμποδίζουν τη Σύγκλητο να συνεδριάσει και όχι ο πρύτανης και οι συν αυτώ που πιέζονται να εφαρμόσουν τις διατάξεις του νέου νόμου πλαισίου και βλέποντας τις αντιδράσεις, μας βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό.
Τα πράγματα περιπλέκονται στο σημείο που η κριτική που μας ασκείται συνοψίζεται στη εξής χιλιοειπωμένη φράση: "Αρμόδιοι για να εκφράσουν τις απόψεις των φοιτητών στη Σύγκλητο είναι οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί τους". Δεδομένου ότι η συντριπτική πλειοψηφία των εκπροσώπων φοιτητών στα όργανα συνδιοίκησης είναι μέλη της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βρέθηκαν απέναντι από το φοιτητικό κίνημα, δημιουργείται έλλειμα εκπροσώπησης των φοιτητικών συλλόγων. Άρα, με δυο λόγια, η αντιπροσωπευτική δημοκρατία μετατρέπεται σε συνδιαχείρηση από τους εκπροσώπους της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ και οι αποφάσεις των συλλόγων διαστρεβλώνονται.
Η συμμετοχή φοιτητών στα όργανα συνδιοίκησης για μας δεν είναι ταμπού, ούτε αντιδραστική. Έχουμε επιλέξει συνειδητά να συμμετέχουμε σε αυτά τα όργανα γιατί, αν και δεν έχουμε τους συσχετισμούς στις περισσότερες περιπτώσεις, αποτελούν όπως τα Δ.Σ. και οι Γ.Σ. φοιτητών, πεδίο πολιτικής πάλης και αντιπαράθεσης με αυτούς που επιδιώκουν τη διάλυση του δημοσίου πανεπιστημίου. Ταυτόχρονα όμως επιζητούμε την παρέμβαση των φοιτητικών συλλόγων και με κινηματικούς όρους στα όργανα συνδιοίκησης,πράγμα που συνιστά, όχι με όρους φετιχισμού αλλά με όρους αποτελεσματικότητας, μια νικηφόρα πρακτική στα πλαίσια ενός αγωνιστικού, ριζοσπαστικού και νικηφόρου φοιτητικού κινήματος.
Τώρα, για να ξεκαθαρίσουμε τι είναι αυτή η περιβόητη κινηματική παρέμβαση. Η διακοπή της Συγκλήτου και μόνο; Σαφέστατα όχι. Ό,τι ισχύει για την κατάληψη,συνεπαγόμενα ισχύει και για το σπάσιμο της Συγκλήτου, δηλαδή κανένα από τα δύο δεν συνιστά αυτοσκοπό του κινήματος αλλά το έσχατο μέσο πάλης.
Ως κινηματική παρέμβαση δεν ορίζεται προφανώς η είσοδος 10-15 μελών της ΑΡ.ΕΝ ή της ΕΑΑΚ ή της ΠΚΣ σε μια Σύγκλητο. Αυτό που συνιστά παρέμβαση είναι η μαζική κινητοποίηση των συλλόγων, η πλήρης ενημέρωση του σώματος της Συγκλήτου για τις αποφάσεις των Γ.Σ. και η υπεράσπιση αυτών μέχρι τέλους. Μέχρι η Σύγκλητος, που αποτελεί το ανώτερο (μα όχι και το κυρίαρχο, όπως ισχυρίζεται ο αντιπρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης κ. Κιτσόπουλος), να εναρμονιστεί, όπως οφείλει άλλωστε, με τις αποφάσεις της πλειοψηφίας της ακαδημαϊκής κοινότητας, ήτοι αποφάσεις Δ.Σ., Γ.Σ. φοιτητών, Γ.Σ. φοιτητών και καθηγητών και συνδικαλιστικών φορέων διδασκόντων.
Συνοψίζοντας, τίποτε απ' όσα συμβαίνουν στο Πανεπιστήμιο Κρήτης δεν νοείται αποκομμένο από το ευρύτερο πλαίσιο της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης που επιχειρείται συστηματικά τα τελευταία χρόνια στη χώρα. Το πανεκπαιδευτικό κίνημα έβαλε φρένο στην αναθεώρηση του έρθρου 16 και απονομιμοποίησε το νόμο-πλαίσιο της Γιαννάκου.
Αυτή τη στιγμή δεν μεμψιμοιρούμε, μιλώντας για ένα κίνημα που υπήρξε, αλλά αναστοχαζόμαστε για να αναζωπυρώσουμε ένα κίνημα που υπάρχει. Ένα κίνημα που πέρα από τις περιόδους έξαρσης περνά και περιόδους ύφεσης. Ελπίζουμε και παλεύουμε η περίοδος ύφεσης που ολοκληρώνεται σύντομα να οδηγήσει στη νέα έξαρση του κινήματος. Αυτή που θα σηματοδοτήσει τη μεγάλη, την τελική νίκη. Την οριστική κατάργηση του νόμου πλαισίου και τη συνολική ήττα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Δημήτρης Καραμάνης (Νεολαία ΣΥΝ Ρεθύμνου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου